Երեխաներն ամեն ինչ հասկանում են

Գիտանականները մի քիչ սխալվում են․ մեկ տարեկանում երեխաները սկսում են ցույց տալ իրենց վերաբերմունքը, այն, թե ինչ են զգում այդ պահին, բայց հասկանալ սկսում են ավելի շուտ, իսկ թե ինչքա՞ն շուտ, հավանաբար, ոչ ոք չգիտի։

Հետո կյանքը նրանց մեջ մտցնում է էմոցիաներ ու հույզեր, ստիպում է մոռանալ արդարության մասին, իսկ երբեմն էլ գողանում է սիրելու կարողությունը։

Միայն նյարդայնանալն է, որից չենք կարողանում հետ վարժվել։ Մնացածը մաքրվում ու անհետանում է ինչ-որ տեղ․․․ այդպես հաճախ է լինում։

Մեծն Ֆրեյդին մի անգամ մի խորամանկ հարց են տալիս, թե․

— Դուք ասում եք, որ բոլոր հիվանդությունները և անգամ մահը իրենց խորքում ունեն հոգեբանական պատճառներ: Այդ դեպքում ինչո՞ւ են երեխաները հիվանդանում և մահանում:

Եվ իմաստուն Ֆրեյդը պատասխանում է․

— Երեխաներին բաժին են ընկնում ամենածանր փորձությունները, ամենադժվար։ Մենք՝ մեծերս, կարող ենք պաշտպատնվել ու հենվել մեր փորձի վրա։ Փողով պրծնել։ Փախնել։ Անգամ ամենամտերիմներից։ Իսկ երեխան ամբողջությամբ կախված է կյանքի հանգամանքներից։

Գթասիրտ եղեք ձեր երեխաների հանդեպ։ Որքան կարող եք։ Եվ վեճերից հետո բարիշեք, ներեք և համբուրեք։

Պաշտպանեք ձեր երեխաներին։ Միշտ։ Ամեն ինչից։ Ու շատ մի բարկացեք նրանց վրա․ նրանք բացարձակ անպաշտպան են ու մեզնից կախված։ Ինչպես մենք մի ժամանակ։ Հիշո՞ւմ եք